Gwiazda Wytrwałości, to historyczne polskie powstańcze odznaczenie honorowe z 1831 roku.
Uchwała sejmu
Gwiazda Wytrwałości została ustanowiona uchwałą Sejmu Królestwa Polskiego w dniu 18 września 1831 roku w Zakroczymiu na wniosek profesora Joachima Lelewela. Stanowić ona miała wyróżnienie „dla tych co za sprawę narodową do ostatniej kropli krwi walczyli i do końca wytrwali pod jej sztandarami, co wyraża uwidoczniona na odznaczeniu dewiza łacińska Usque ad finem”.
Jej przyznanie
Odznaczenie to przyznawane miało być tym, którzy wykażą szczególne męstwo, nie tylko w walce niepodległościowej, ale także zachowując szeroko rozumianą polskość. Odznaczenie ma kształt pięcioramiennej gwiazdy, na której widnieje napis ZA WYTRWAŁOŚĆ W POWSTANIU NARODOWEM. Dokładny opis i szkic Gwiazdy Wytrwałości sporządził Joachim Lelewel. Odznaczenie to, miało być wykonane z żelaza patynowanego w technice efektu rdzy, której ramiona zakończone są kulkami. Na awersie, pośrodku widniej Biały Orzeł i Pogoń Litewska w owalnych tarczach, zwróconych ku sobie w ukłonie heraldycznym. Poniżej napis 29 NOVEMBUS (data wybuchu Powstania listopadowego 29 listopada 1830 roku). Na jej ramionach widnieje data obrad sejmu /1831/, wraz z napisem: / SEJM W / ZAKRO / CZY / MIU. Przy zakończeniu górnego ramienia gwiazdy, jest niewielkie uszko do mocowania wstążki. Wstęga odznaczenia miała mieć kolor karmazynowy z granatowymi brzegami.
Powstańcom styczniowym
Gwiazdę Wytrwałości, nadawano także powstańcom styczniowym. Było to wielkie uhonorowanie dla takowego bohatera. Jednym z nich był Zygmunt Padlewski, który urodził się w dniu 1 stycznia 1836 roku w majątku Czerniawka Mała.
Przyszedł na świat
Był synem Władysława powstańca listopadowego i Judyty z Potockich. Uczył się w Korpusie Kadetów w Brześciu, a następnie nauki pobierał w Petersburgu. Z czasem był on Absolwentem Akademii Artylerii w Petersburgu. Był on także członkiem petersburskiego tajnego Koła Oficerskiego Zygmunta Sierakowskiego. W roku 1861, wyjechał on do Francji, gdzie był prezesem paryskiego Towarzystwa Młodzieży Polskiej. Należał on wówczas do wykładowców Polskiej Szkoły Wojskowej w Genui we Włoszech.
Działalność w kraju
Po powrocie do kraju od roku 1862, Padlewski należał do lewicy czyli stronnictwa czerwonych, był członkiem Komitetu Narodowego Centralnego i jednym z głównych inspiratorów wybuchu powstania. Dążył do współdziałania rewolucjonistów polskich i rosyjskich, prowadząc z nimi rozmowy w Londynie i Petersburgu. Po wybuchu powstania, od stycznia 1863 roku, był on naczelnikiem miasta Warszawa oraz naczelnikiem powstania w guberni płockiej. Oddział jego nie zdołał jednak zdobyć Płocka, gdyż poniósł porażkę pod Słominem i Unieckiem w dniu 28 stycznia 1863 roku, następnie pod Myszeńcem, Drążdżewem i Radzanowem został znacznie rozbity. Padlewski został aresztowany przez władze rosyjskie dnia 21 kwietnia pod Borzyminem, a następnie skazany na karę śmierci w dniu 15 maja 1863 roku w Płocku.
Ewa Michałowska- Walkiewicz